از یک نامه به یاد امیر شهید

از یک میل رسیده از یک مادر

اگر این شهیدان نبودند مملکت از بوی این آخوندهای قاتل ودزد خفه میشد.بوی عطر ازادی را این شهدا با زندگی و خونشون آوردن.اینها باعث عزت ما هستند وهمه اونا در دلهای ما زنده ان و نزد خدا در آرامش و رستگاری هستن.وای بر این آخوندهای بیدین وجلاد وای که چقدر جنایت کردند و چقدر خون ریختند انشالله بزودی روزی میاد که باید جواب این همه جنیتای خودشونو بدن.خون این شهیدا می جوشه و این قتلا رو خفه می کنه.روز محاکمه اینها روح تمام این شهدا حاضر می شه.یاد این شهدا چراغ امید و شرافت ملتن ما هست باید با غرور و سرافرازی از اونها یاد بکنیم

یادنامه جانباخته راه آزادی علی امیر کبیر یغمائی

این وبلاگ یاد نامه علی امیر کبیر یغمائی ست.

علی امیر کبیر در سال هزار و سیصد و چهل در شهر خاش در استان بلوچستان و سیستان متولد شد و در سال هزار و سیصد و شصت و یک در مشهد در برابر حرم بر فراز دار جنایت و شقاوت حاکمان ایران مانند هزاران تن ازفرزندان مردم ایران که آماج جور و جنایت حکومت ملایان مستبد شدند جان خود را فدای آزادی نمود. هویت سیاسی علی امیر کبیر مجاهد بود. وبلاگ در حال باز سازی است. از کسانی که عکس، سند، یا خاطراتی از علی امیر کبیر دارند تقاصا میشود انها را به آدرس میل
ketabkaneh@yahoo.com
ارسال نمایند

به یاد شهید راه ازادی مردم ایران علی امیر کبیر یغمایی

به یاد شهید راه آزادی علی امیر کبیر یغمایی

امیر
بیست و هفت سال از سفرت گذشت.وقتی در برابر پدر ومادر و در مقابل حرم هشتمین امام شیعیان و با حکم و فتوای آخوندها به دارت کشیدندتو تازه بیست سالت شده بود و من بیست و هشت ساله بودم.حالا من پنجاه و شش ساله ام وکم کم دارد سی سال میشود که راهها و روزها را میسپرم. در این سالهاهمه چیز عوض شد، همه چیز جز سنگینی پیکر بالا بلند تو بر شانه های من و نگاه من به شانه های کسانی در کنار من، کسانی مثل آل اسحاق و دها و امثال آنها که یک تنه سالهاست پیکرهای تمام برادران شهید خودشان را بر دوش میکشند و می دانم و نیز میشناسم که امثال اینان فراوانند، فراوان فراوان که جمهوری اسلامی در یک چیز عدالت را رعایت کرده است وآنهم رعایت این عدالت که هر خانواده ایرانی می تواند یک یا چند جسد را داشته باشد.حرفها زیادست امیردر این سالها همه چیز تجربه شد!همه چیزومنجمله ماهیت دین و خدای دین و نیز حکومت مذهبی.احتیاجی به خواندن نیست هرچند بسیار خواندیم و دانستیم ولی اجساد دهها هزار تیرباران شده و بر دار کشیده شده به حکم شیخ و کتاب شیخ و دین شیخ و خدای شیخ و جهانی سوگ و غم به حساب نیامده از تمام کتابها بهتر سخن گفتند و می گویند. و از جمله این غمهای به حساب نیامده غمهای مادریاز زمره مادران ایرانی بود که پس از بر دار کشیدن تو به دنبال جسد تو که در خیابانهای مشهدو در زیر ضربات چوب و سنگ بر خاک و خون کشیده شد راه سپرد تا پیکر تو را باز پس گیرد و بخاک سپاردو هر سال بارها دویست فرسنگ راه رااز قلب کویر از یزد تا مشهد طی کند و بر سر مزار ویران شده تو آید و سنگی بر خاک تو نهد و گریان باز گردد تا یازده سال بعد، مرگ او را از این همه رنج رها کند. این رنج یک شهید داده است تا مادران چند شهید داده چه از سرگذراندند.من اندکی از حکایت بسیار تو را شنیدم. سالها قبل آخرین نامه های تو را خواندم و نیز گزارشهای یاران زندانی ات را و رنج مضاعفی را که کشیدی و نیز ماجرای آخرین روز زندگی ات را که شجاعانه و با در هم کوبیدن تنی چند از جلادانت در صحن بند زندان وکیل آباد همان زندانی که من در دوران شاه مستاجر آن بودم، تو بسوی نخستین روز مرگ می رفتی و من نخستین روزهای غربت و هنوز این ایام ادامه دارد.پس از تو نام تو بر بسیاری از نوزادان خاندان و فامیل نهاده شد ولی هیچکدام به من نمی باوراند که تو زنده ای. من مرگ را هیچوقت باور نداشته ام ولی مرگ جسم واقعی است. در تمام این سالها فقطسالی چند بار تصویر ترا می نگریستم زیرا نگریستن به سیمای تو را تاب نمی آوردم نه بخاطر تعویض و دگرگونی اندیشه و مرامی که روزگاری من و تو هردو سرخوش از آن بودیم، بخاطر چیزهای دیگر، و گاه ساده. گاه تصویر کشتی گرفتن با تو در پشت بام خانه،تصویر تو در مبارزه با حریفان برای تصاحب مقام قهرمانی کونگ فو، تصویر تو بر دامنه کوهی که نگران لغزیدن من بودی،روزی که از راز عشق خود به ناهید با من و قاسم مهریزی سخن گفتی، عشقی که در دهان توفان به سرانجامی نرسید و..و..و. در طول این سالها چها که گذشت و از سنگینی پیکر تو کاسته نشد.تن توبه زمین پیوست و بر جا ماند.همواره بر جا ماند تا علیرغم تمام تنشهای سیاسی ومرامی تعهد نخستین همه ما را که در نخستین گام تعهدی انسانی و اخلاقی است به ما یاد آور شود که بدون این تعهد اخلاقی نه مرام را میشود تحمل کرد و نه سیاست را و نه میشود این همه رنج را تاب آورد.از سنگینی تو سخن گفتم ولی امسال و چند روز قبل وقتی در داخل کشور مردم ایران بر علیه جلاد خروشیدند یکمرتبه احساس کردم تو دیگر بر شانه های من سنگینی نمی کنی. تو رفته بودی امیر و رفته ای. تو در میان مردم زنده ای، مردمی که به عنوان یک مجاهد برای ازادی آنان جنگیدی و جان دادی. مردمی که فارغ از رهبری این و آن و چند و چونشان و اختلافات اپوزیسیون بر سر مرام و مسلک و رهبر و برنامه و اینکه هنوز ما متوجه نشده ایم در مرحله کنونی تنها سایه مشترک پرچم ایران و کلام واحد آزادی است که می تواند ما را تبدیل به توفان کند، نشان دادندند زنده و زنده ترینند و هیچکدام از کشتگانشان خون خود را در شنزار فرو نریخته اند وتک تک کشتگانشان در میانشان زنده اند هنوز ماجراها در پی است که از درون این توفان اگر چه موقتا به زنجیرش کشند توفان اصلی در حال زاده شدن است که برای نخستین بار تمام ملت در برابر حکومت خون آشام ایستاد و نفرت خود را با خون و فریاد مهر کرد. امیر دعا کن که رودی از هوای ایران و تازگیهای آنرا بر مشام من و ما در فاصله چند هزار کیلومتری فرو ریزد تا بتوانیم بدانیم در کجای زمان و جهان ایستاده ایم. می بوسمت امیر وپدر را و مادر را وبرادران و خواهران ابوالحسن و بهروز و فرح و یغما دخت را و دیگرانی را که در این سالها به سفر رفتند.
اسماعیل
از سایت دریچه زرد گرفته شده است
به یاد شهید راه آزادی علی امیر کبیر یغمایی

شبگاه وقتی ماه میبارد. به یاد امیر

شبگاه وقتی ماه میبارد

اسماعیل وفا

به یاد برادرم امیر

شانزده تیر سال هزار و سیصد و شصت و دو

از مجموعه شعر منتشر شده حصار

شب گاه وقتی ماه می بارد

با قطره های روشن مهتاب

در سایه تاریک نخل پیردر مهمانی اشباح خونینی که میرقصندم اندر یاد

من دشنه یاد ترا از سینه خود میکشم بیرون و در فواره های خون

رقص ترا بر دار میبینم

در قاه قاه خنده مشتی پلید گول سنگین دل

که پای می کوبند بر این خاک

رقص ترا بر دار میبینم

زیر نگاه وحشی خورشید تابستان هفت تیر

و ضربه های قلب توبا ضربه های اخرین قلب ان فرتوت ان بیمار

که دوخته چشمان خود ناباورانه بر فراز دار

در گوشهایم مینوازد تلختر، سنگین ترین سمفونی مرگ و هراس و درد را هر دم

ودر سکوت دشت

آوای او در گوشهای من هزاران بار میپیچد

ای وای کشتندش

در ماه و دشت و ابر هم فریاد میپیچد

ای وای کشتندش

انگاه رقص هزاران روح خونین در ضمیر خسته ام اغاز می گردد

میان دشت در مهتاب

***

شبگاه وقتب مبرود از نیمه و مهتاب می میرد

و سایه تاریک نخل پیر را تاریکی صحرا فرو گیرد

من دشنه یاد ترا در سینه خود می فشارم باز

واواز خوانان باز می گردم ز راهی دور

***

روزی فراز آید

در غرش رعدی که خواهد تاخت از این خاک بر این خاک مرگ آور

من میکشم از سینه خود تیغه خونین این خنجر

تا در نشانم بازبر گرده خصمان

تا آنزمان

این تیغه هرچندم به سینه سخت آزارد

اما مرا از مرگ تا آن لحظه آن میعاددانم نگه دارد